Tekst

13:55 28 11 2020 Beter een lekkere druif dan een lekkere drol..

Dagen binnen zitten met uitzicht behouden. Perspectief dus. Als je vaak niet verder kijkt dan de muren om je heen zie je geen horizon. Ja interessant  voor degene die tijd heeft in deze jachtige wereld om dit eens nader te onderzoeken. Volgens mij begrijpt niemand dit ook ik niet meer straks. Onleesbaar schrijven om iets te schetsen. Misschien schrijf ik meer als tekenen. Ik hoop dat het zich wel die kant op ontwikkeld. Zonder gum schrijven is wel moeilijk. Met een veer vegen om te vervagen gaat niet. Letters zijn niet van houtskool. Tenminste niet op de laptop. Maar aleh. Ik doe wat ik kan. Soepel als een elastiekje te blijven. Een balans tussen relaxed en spanning vinden. Langzaam klim ik weer naar boven. Als een vogel in vlucht. Kijk ik algauw neer op de daken van dit dorp. Wezens werken als een dynamo op elkaar. Misschien daarom altijd bezig blijven. Misschien daarom is een sociale kring belangrijk dacht de Faakhier in zijn grot op een hoge top van de met sneeuw bedekte berg. Ik zou hoger willen blijven maar lang zweven glijd ik steeds lager. Wachten op een nieuw vlaag. Ik heb nieuwe input nodig. Ik scan het landschap in mijn gevoel  op informatie. Er lijkt niet veel te gebeuren op dit moment. Ik hoor af en toe gekwetter van buurvogels, een brommer zoefde voorbij, eentje verliet het huis en een andere deur ging dicht. Wierook walmt jasmijn en jimi Hendrix zingt met zijn gitaar. Als leven inspiratie is ben ik soms al dood. Daar door verdiep ik gevoel. In hokjes denken is inkaderen. Een ruime opzet geeft meer vrijheid. Buiten de lijnen is waanzin. Waanzin is vrijheid. Ik prijs mij rijk als ik mag betalen. Vormverlies is geen schande. Een sjamaan is een shapeshifter maar niet altijd.

1 2 2021 plezier voor het schrijven onder andere….

Moet ik mij sneller bewegen als ik wil kunnen schrijven? Mensen lezen dit. Waarom ben ik hier en wil ik gezien worden? Iets wat de moeite is op het beeldscherm. Twijfel verlamt. Ik hier ben jij daar? 15:21:17 laat de klok zien op de radio op tv. Niet te moeilijk nu. Een poging tot communicatie maakt het de moeite. Aangezien ik niet alles kan schrijven vanwege mijn eigen censuur word het lastig om iets te zeggen in vrijheid. En dat vind ik wel belangrijk in die zin dat het dan pas interessant word om te lezen wat ik schrijf zo hoop ik. Iets van mezelf laten zien zonder dat het lijkt op een ander. Ik wil me verbinden ondanks de cipier. Zonder hem nog liever. Jezelf dingen verbieden maakt moe en lusteloos. Uit angst vaak. Daarom zet ik dit op flakhvan.blogspot.com, mijn blog dus. Om mijzelf uit te dagen over mijn drempels te gaan. Om verbinding te zoeken met soortgelijken als je voelt wat ik bedoel. Ik zit vast en wil me weer los schrijven. Logisch als muziek .Ik blaas mij op en prik me door. Zonder al teveel uit te leggen. Puzzel woorden in een vorm. Ik brei tekst. Misschien wat houterig maar ik zou het willen laten dansen. Los laten. Elke dag werken is een feest. Zo van, aan het einde van mijn leven,….ik ben hier geweest. En dat rijmt. De schemer valt langzaam in. Af en toe valt de motor stil. Ik zie de maan op mijn tekening in mijn hoofd. Het is de eerste dag van de week vandaag toevallig. Als ik de vormen van de woorden overtrek wat zie ik dan? Als ik het kon omzetten in een tekening. Elk werk is een zelfportret. Als ik een stoel schilder is het dat ook, ergens. Van het een naar het ander stap voor stap ben ik geen robot. Het regent en het word inmiddels lichter. Een oordop in. Ik zorg goed voor mijn innerlijke en af en toe gelukkige gek. Blind staar ik naar het scherm en moet ik iets anders doen. Handen hoog houden herinner ik mij terdege. Voor de vuist weg. Rug rechten. Inspiratie vinden in het doen ook al mis ik soms een plank maar misschien steek ik een ander aan. Dat is dan mooi meegenomen. Mooi meegenomen. Als een wandeling schouder aan schouder lopen we samen in ons hoofd. Van mijn gedachte naar de jouwe hoop  ik. Nadenken over stof. Ik ga zo afwassen maar mij eerst verkleden. Als een wolf door de poort naar een andere landschap.

13 2 2021     Wees eens.

In echo’s van ervaringen vibreer ik in dit moment anders dan voorheen. Waar het eens zo moeilijk makkelijk geworden is. Aan niets te hoeven voldoen behalve aan mijn eigen gevoel. Wat wil ik wel of niet delen en lees je dit met plezier? Ik leeg mijn hoofd met mijn hart. Beter schrijf ik me.

In het zwart gekleed vanochtend met een amulet en een ring-Boeddha om. Ik kijk de ruimte in en wat ik zie is een hoop stof. Mijn pen van schedels ligt op de tafel links. Maskers aan de muur. Een groene Boeddha in een afgesloten bak op zolder. Schepsels roeren zich vanuit mijn binnenste als de klei koppen van mijn broeder. Als waterspuwers die de deur bewaken.  Gehavend, niet mooier dan de rest. Kom van je berg af en omarm mede leven.

Maar dit was eerder. Een paar dagen. Toen ik uiteindelijk de tekst vastschreef. Het fragment bleef er over. Terwijl ik gif uit mijn huid zweet en geestverruimende muziek in mijn oren. Maria en Antonius kijken de diepte in vanuit de kast. Naast elkaar staan ze, de een groter dan de ander. Een stukje verder staat een afgesloten pot met wierook as en verbrande stokjes. Stap voor stap door tijd naar hier waar ik nu zit. Op de bank. Ik kijk de kattenbak in met daarboven de driehoek van het lege wasrek. Carla kookt vanavond gelukkig. Maar dat lijkt ze meestal. De zon weerkaatst de witte sneeuw buiten, de huiskamer in waar ik achter de dwarse tweedehands kast zit onzichtbaar voor de wereld. Gevuld met verschillende soorten boeken, een schoenendoos, een ijzeren vlieg en andere dingen die een plaats moeten hebben. Nog lang niet alles beschreven een rijk gevulde kamer. Een ander zou zooi zeggen maar ik kijk altijd graag rond. Met andere muziek verandert de sfeer. Een donkere reflectie voor mijn behoefte. Als in een visioen zweef ik wijder. We zijn met z’n tweeën in deze ruimte maar online zijn er meerderen bij. Het gebeurt. Zwelt aan en wacht tot het los barst. Als een surfer op golven hoger dan ik ben. Ik heb honger en hoor vogels fluiten in mijn koptelefoon. Landschappelijk spreiden de klanken zich uit kanten op waar ik niet eerder was. Of ben ik op deze plek altijd al geweest vanbinnen? Alleen als een boom die uit zijn ringen groeit. Gevoel verdiept. Ouder, wijzer beleef ik me. En ik zie de ander in mijn spiegel. De boef heeft eten en ik heb zelf ook iets gepakt. Deuren zijn even open geweest en de kou is binnen. Kon ik mij maar even warmen aan een sigaret hoewel ik het roken niet mis. Het is zaterdag en we gaan zo samen een biertje drinken. La Car is even naar buiten naar de winkels. Opener. Met voeten op de grond in sloffen. Er groeiden paddenstoelen op de muur onder het afdak. Maar niet eetbaar volgens mij. Niet zo gek met kabouters in de achtertuin. Van het een naar het ander als een beweging van gedachten. Lossen op en vormen zich opnieuw. Koud helder water drink ik om mijn dorst. Een beeld met een gewaad. Een hand omhoog en een omlaag. Op de andere speaker een zittende jonge monnik. Moe beleefde ik de dag vruchtbaar. Wees eens denk ik. Is was. Over de rand mag je verder kijken.

 Ik ben geen schrijver maar een dwaas als ik niet in mezelf geloof.

26 2 2021  Fris?

 Aanwezig in die plek leven. Het uitproberen van dingen te leren.  Wat ik ermee doe draait het om. Om zelfvertrouwen te hebben in vaardigheden die ik bezit. Twijfel blijft niet hangen. Met voelsprieten tast ik de omgeving af. Daarop afstemmen dan duiken in diepte zonder klampen aan. Pomp muziek in mijn oren zodat ik lekker ga. Uitgaan van mijn navel zonder angst. Eigenlijk is alles best wel raar. Dingen lijken al snel normaal maar zijn het niet. Daarom vervolg ik mijn weg moedig dus en zo eerlijk mogelijk. In ieder geval naar mijzelf. 

Maar goed…., Flakhvan leeft!          Zoals sommigen misschien gewaar mijn alter ego.  Dingen die ik zou willen kan Flakhvan. In mijn fantasie doet hij wat ik denk en voel, maar op een andere manier. Het is een vrolijk kereltje, eigenwijs, en als je hem leert kennen met humor. Wel licht, om dingen te zien in een ander perspectief. Het is een andere manier van uiten die verschillende kanten van mijzelf laten zien; zoals een Indiase hindoe vader en een Nederlandse moeder van oorsprong gereformeerd. Vereniging van delen dus.    Ik begon Flakhvan  te tekenen zo’n 22 jaar geleden en heb hem verwerkt in strips die ik door de jaren heen heb gemaakt. Nu pas breng ik hem naar buiten en lijkt hij het boegbeeld te zijn geworden van Flakhvan Art, waaronder mijn creatieve werk schuilt.      In mijn hoofd is de vraag: wat zou Flakhvan nu doen? Een vrijer mens als een monnik toegewijd. Hij zou een dans doen ter bevordering van het geheel. Iets groens, wit of bruins zou hij roken misschien. Wie weet. Of een aantal uren mediteren. Ik ben niet vlak meer. Flakhvan dingen doen laten via mij. Ben toch als een deur.

Toet. Ik wil er langs. Even door de modder. Geen sigaret roken beneden en koffie. Ver geweest en terug gekomen.  Zijwegen heb ik veel genomen nu een zwart van tegenlicht landschap het zon overgoten gebergte over als contrast. Als ik ooit een bezworen strijder van het niets was is stilte mijn zwijgen niet meer. Als kind vind ik een krijger. Twee hoofden aan weerzijden van de laptop staren mij aan met holle ogen. Denken aan mijn sterfelijkheid doet me onvervaard voortzetten van dagen knallend en knetterend. In blijheid uit ik mijn innerlijk.

Een soms gelukkige gek.

 

 

12 3 2021  Na een vertwijfeling…

Op een rode doorgezakte bank achter de laptop schrijf ik met aandrijvende muziek die me in een hypnotiserende toestand brengt als motor. Dit is voor mij belangrijk en als leven een droom is waarin niets onmogelijk roep ik mijn fantasie aan. Waarin werkelijkheid een hersenspinsel is, een begoocheling. Honger ik naar ervaring van zijn. Zweef ik voorbij, vleugels wijd met vizier tegen een diep oranje achtergrond. De ogen gesloten. Schrijf ik een luchtkasteel. Brand gedachten in een verder reikend donker. Om te belichten waar ik loop. Los van oordelen probeer ik een wereld te laten. Beschouw ik innerlijk leven als iets mysterieus. Mijn gevoel probeer ik vrij weer te geven en vele kanten daarvan komen naar voren voor wie geduld heeft. Ik geef wat ik in mij draag. Onstuimig soms maar uiteindelijk in balans. ‘Normaal’ vind ik moeilijk communiceren en ik probeer dat te doen via mijn werk. Het sociale spel is mij vaak vreemd. Overbrengen wat ik voel en denk lukt meestal ten dele maar bijna nooit in een keer raak. Zorgvuldig wegen wat waard is om te veranderen in mijn leven dus. Steeds opnieuw mijzelf bijsturen verder het onbekende in. Een poging om het niet begrijpbare te grijpen. Goed doe ik mijn werk als ik een ander geïnspireerd weet te raken. Met een bang maar moedig hart werkt de wereld op mij in en verwerk ik deze indrukken tot een persoonlijke expressie. Schrijf ik deze en vorige teksten los van elkaar of vormen ze toch een geheel? Door onderliggende gedachten verbonden? En waar gaan ze eigenlijk over? Mijn leven beschouwend in een poëtische vorm denk ik. Ik probeer mij enigszins verborgen te laten zien verlegen als ik ben. Als schildpad had ik mij van vroeg af aan teruggetrokken in mijzelf. Deze regels schrijven is een stap naar openheid, verbondenheid naar waar ik verlang. Naar buiten. Het zijn woorden op niet eens papier. Maar zoals elke handeling, gedachte zijn weerklank heeft.

Woorden worden zinnen worden woorden.          

Om het schrijven schrijven.

Niets liever, geen uitleg geven en zwemmen door dromende gedachten. Helder als bergkristal vanochtend is het licht nu wat gedempt. Maar zeker doorzichtiger dan ooit. Kijk je door me heen en zie je me niet. Voel ik mij een beetje ontdooien. Teveel gevraagd mis ik je aandachtige interesse. Wacht ik op je honger. Lukraak schrijf ik eerst om woorden en een stroom te vinden. Om de gaten in mijn leven te dichten.

Van een bedwelmde ongevoeligheid. Wat een comfortabele plek was, geborgen, klim ik deze greppel uit om op te staan naast jou. Intens leef ik natuurlijker mijn emoties weer. Voel ik tranen achter mijn opgeplakte masker. Ik trek geen grimas, bedoel ik, maar tranen lopen soms spontaan mijn ogen uit.

Beest ik mij wakker, intenser dan jaren. Vaak om een bitter zoete ondraaglijkheid draaglijk te maken kijk ik door een andere bril een kant en klare gezamenlijke werkelijkheid in. Wil ik mijn innerlijke dromen aangaan? Verantwoordelijkheid te nemen voor mijn denkend handelen? Een verspilde moeite zijn verzonnen uitvluchten voor mijn voelen. En worstel jij met jezelf?

Momenten die rijpen in gevonden woorden. Leven blijft een vreemd genoegen. Maar aangezien er niets buiten is het wat is. Dieper door het oppervlak. Beter nu, doe ik de achterdeur open. Fluit een vogel die ik hoor en lachend komt de lucht naar binnen. Een stukje tuin baad in licht.

Gelukkiger voel ik wanneer ik nu mijn denken uit mijn lichaam strek. Desondanks wankel ik mijn weten door dagen heen. Je door de wirwar van de jungle van een samen levend denken werken naar een goed voelen. Dat lijkt elke dag de enige opgave.

Al ga ik graag harder en sneller. Maar belangrijker ben jij. Getormenteerd was ooit een favoriet woord speels. Maar nu het waar word lach ik niet meer maar leer ik echter.